Ik zag onlangs een post op facebook voorbij komen dat bij één van mijn collega’s een hondje wat ze had gered was doodgebeten. Dat is als dierenliefhebber echt je allerergste nachtmerrie.

Lees verder Hond dood gebeten →

Stel je hond wordt in elkaar geschopt door de één of andere idioot en hij komt naar jou toe voor bescherming? Zou je hem dan een kus geven en teruggeven aan die idioot?

Lees verder Judas kus →

Mambo is niet alleen mooi maar is ook echt een knuffelbeer. Je kunt hem met twee dingen gelukkig maken en dat is knuffelen en speuren.

Lees verder Mijn mooie boef Mambo →

Het was natuurlijk deze week de week van de sneeuw.
mijn dochter heeft dan ook heel veel leuke foto’s van de honden in de sneeuw gemaakt.
Geniet van deze plaatjes

Lees verder Foto’s van de week →

Pas geleden had ik me opgegeven voor een webinar. Daar werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt en werd er even een open deur voor mij ingetrapt.
Grote stappen snel thuis gaat namelijk vaak niet op in training.

Onlangs hadden we iemand die afstand wilde doen van zijn hond. “want” zo begon hij zijn verhaal, “ik heb al 8 honden gehad en allemaal zelf opgevoed en deze hond daar hebben ze mee opgelicht”.

Onlangs las ik een artikel. Een eerlijk verhaal over een reporter die op een gegeven moment “wakker” werd en besefte welk dierenleed er schuil ging achter zijn stukje vlees.

We hadden een garage die bomvol rommel stond. Als gezin heb je al snel te veel spullen en overtollige spullen belanden in de garage met het etiket: “Misschien ooit nog wel eens handig”
Vervolgens vergeet je dat je het hebt en staat het stof en rotzooi te verzamelen.

Ik weet met mijn verstand dat ik een goede keuze heb gemaakt om alleen nog voor de werkhonden te gaan en daarvoor te zorgen dat die een goed leven gaan krijgen. Dit is de groep die het het moeilijkst heeft omdat ze groot zijn en vaak te druk. De kans voor hen op een “gewoon” huis is vaak vele malen kleiner dan voor de leuke kleinere fluffy hondjes of schoothondjes.

Vechten om gezien te worden

Toch heb ik de afgelopen week in de Spaanse asielen nog veel meer groepen honden gezien die achterblijven en die niet gezien worden door de mensen die op zoek zijn naar een hond.
Het fijne van internet tegenwoordig is dat je iedereen kunt bereiken. Het vervelende van internet is dat ook anderen iedereen kan bereiken en dat de keuze van de mensen door internet enorm is geworden.
Als stichting, organisatie of bedrijf moet je al vechten om gezien te worden bij de mensen op facebook en andere social media. Het is dus voor honden bijna onmogelijk om gezien te worden als je niet mooi bent, niet langharig of geen zielig verhaal hebt.

Als hond heb je geen mogelijkheid jezelf te promoten. Je kunt geen foto’s maken, je kunt niet laten zien hoe geweldig je bent. Je bent afhankelijk van de mensen die in het asiel komen en een keuze maken. Zeg maar de mensen die voor god spelen:
“Jij mag mee en gaat een goed huisje krijgen en jij moet doodgaan in het asiel”

Werkhonden

Wij hebben een keuze gemaakt voor 1 groep. De groep waartegen het vaakst wordt gezegd: “jij moet doodgaan in het asiel”
Mensen die op zoek zijn naar een hond, zijn bereid tijd te investeren in een leuk pupje. Ze zijn bereid tijd te investeren in een leuke fluffy hond. Maar gaat het over een grotere hond, die al wat ouder is dan wordt het eng. Dan moeten er zoveel zekerheden bij de hond worden gegeven dat ze dus geen schijn van kans maken.
Dat is de groep waar wij nu voor gaan, die wij proberen een leuk leven te geven door ze te laten werken.

Overige groepen

Maar er zijn nog zoveel groepen honden die ook geen schijn van kans maken. Neem de groep van middelgrote kortharige honden tussen de 4 en de 10 jaar oud. Zij zijn vaak nog niet opgevoed en net de leeftijd van “jonge” hond voorbij. Mensen zijn bang dat ze te snel weer afscheid moeten nemen, zijn niet bereid om tijd te investeren in de opvoeding omdat een “normale hond” van die leeftijd dat allemaal al kan. Ook deze honden zullen sterven in het asiel zonder ook maar andere liefde te hebben gekend dan van de verzorgers die met alles wat ze in zich hebben hun liefde verdelen over de vele honderden honden die in sommige asielen zitten.

Hulde aan die verzorgers die dagelijks het leed aan zien in het asiel en die dagelijks met alles wat ze in zich hebben proberen het voor de honden zo comfortabel mogelijk te maken. Zij die dagelijks hopen dat een hond van hen een goed huisje krijgt. Zij die ook niet gezien worden omdat ze geen tijd hebben voor social media. Zij die alleen maar proberen te overleven met de honden en proberen er voor hen het beste van te maken.

TOPMENSEN

De Pannehoeve is een non-profit organisatie en ik verdien dus met de Pannehoeve geen geld. Al het geld wat binnenkomt wordt aangewend voor de honden die op de Pannehoeve verblijven en is nog altijd tekort om dierenartskosten, voerkosten en andere kosten van te kunnen betalen.

Ik heb misschien wel een beetje vertekend beeld van de hondenwereld omdat ik veelal de problemen op mijn bord krijg. Daarnaast krijg ik natuurlijk alles te horen wat er misgaat bij mijn collega’s. En ik neem aan dat mijn collega’s horen wat er mis gaat bij mij want dat is wat er gebeurt als mensen gaan zoeken. Daarom mijn beginzin dat ik misschien wel een beetje vertekend beeld heb.

Ik erger me groen en geel als ik op facebook, maar ook op andere verkoopsites de zielige verhaaltjes en filmpjes zie van honden die in het asiel zitten.
Geen enkele hond hoort in een asiel. En ja de ene hond gedijt beter en past zich beter aan dan de andere. Maar betekend dat dan dat de zielige hond eerder weg moet?

Ik had toch een goed voornemen aan het begin van het jaar bedenk ik me net. Ik wilde mij ver houden van negatieve berichtgeving (tenzij het is om mensen bewust te maken en hulp te vragen) en ik wil dit jaar verder alles zo positief mogelijk benaderen. Ik denk dat we dat nodig hebben. En portie positiviteit.
Maar niet alles is even positief te benaderen. Het is namelijk belangrijk dat degene die geen stem hebben ook gehoord worden en dat kan alleen maar met medewerking van……….

2 januari vandaag. Gisteren was nog een beetje een feestdag behorend bij de maand december. Zo voel ik dat altijd een beetje en vandaag is het nieuwe jaar dan toch echt van start gegaan.
Ik heb bij het nieuwe jaar altijd een beetje gemengde gevoelens. Enerzijds het afsluiten van een jaar waarin veel gebeurt is en waarin we veel gedaan hebben. Een lach, een traan. Met ieder jaar wat wegtikt wordt je ook zelf weer een jaartje ouder (ik heb daar toch wat moeite mee 😉
Anderzijds een nieuwe start, een kans om een jaar nog beter te gaan doen dan het vorige jaar. Nog meer mensen bewust maken van dierenleed, nog meer geweldige nieuwe mensen ontmoeten, nog meer honden en andere dieren helpen. Een dubbel gevoel dus.
De Pannehoeve………..